Afgelopen weekend was Guus Meeuwis, zoals ieder jaar, weer in Eindhoven. Drie optredens in het PSV stadion. Het drukste weekend van het jaar voor de Dommelstraat, zeker als de zon schijnt. Guus begint om 20:00 dus voor die tijd moeten alle bezoekers die van te voren een hapje willen eten in de stad voldaan zijn. Een halfuur voor aanvang van de show vliegen de rekeningen van de printer en iedereen wil zo snel mogelijk afrekenen. Eindelijk rust. Maar schijn bedriegt.
Nadat alle Guus-fans zijn vertrokken is het tijd voor de tweede ronde. En dan begint het pas echt.
Al helemaal afgepeigerd van alle gehaaste mensen en wensen zie ik de reserveringen (allemaal om 20:00 uur, eerder kon niet want dan zou er dankzij onze Guus geen plek zijn) binnenstromen. Ik heb het gevoel dat er al een volwaardige werkavond op zit maar we beginnen gewoon opnieuw. En als je moe bent, dat herken je misschien wel, kickt de alcohol er wat sneller in. Blijkbaar ook bij de gasten.
Het was ook wel een perfecte avond om een drankje te nuttigen. De zon scheen nog lang, het bleef tot laat op de avond nog warm, ik had daar ook best tussen willen zitten. Maar vanavond was het mijn taak om de mensen van hun drankje naar keuze te voorzien.
Er zijn wel vaker dronken gasten. Zeker als de zon schijnt. Soms is dat grappig, soms is dat vervelend. Een drankje hoort erbij maar je kan ook te ver gaan! Zo ook twee vrouwen die bij mij, in mijn wijk, de tuin zaten. Wat zullen we drinken? Ze zagen er al een beetje baldadig uit. Nét te oud om nog echt los te mogen gaan. Een grote kan sangria wordt op tafel gezet met twee glaasjes. Altijd gevaarlijk, de grote kannen sangria. Dit drankje tikt altijd wel aan, zeker in het zonnetje. Ik verdenk deze dames er ook van dat zij van te voren al flink hebben zitten zuipen op het terras. Want eigenlijk hadden ze deze kan niet eens nodig. Maar ze konden zich nog enigszins inhouden.
Willen jullie nog wat drinken? De kan is tenslotte leeg. Nog één? Ik zou het niet doen, maargoed, wie ben ik.
De gesprekken worden al wat luider en het wordt tijd om te flirten. Mijn collega is de sjaak. Een jonge vent die er goed uit ziet is een makkelijk slachtoffer voor twee dronken vrouwen, die elkaar ook nog eens op gaan jutten. Nog een kan sangria? Ja, maar nu een kleintje. Dan is het wel echt klaar, hoop ik. Maar nee, ze hadden het in hun hoofd gehaald dat ze nog een borrel moesten nemen. En die wilden ze eigenlijk niet betalen. Jouw collega had er één beloofd, en je andere collega ook! En we willen er ook een van jou!
Nou, dat lijkt me niet echt verstandig. Een lijkt me genoeg.
Dit was echt de druppel die de emmer deed overlopen. De vrouwen kunnen zichzelf niet meer inhouden en alles wordt op tafel gegooid. En hard. Mijn collega was al een aantal keer gevraagd om mee te gaan op stap. Hoe laat ben je klaar? Geen idee. Kom je straks naar de "M2"? De WAT?! De dames bevestigen wat ik al van verhalen heb gehoord: het is een beetje een foute tent waar iedereen gewoon los gaat. Blijkbaar dus ongeacht je verschijning.
Mijn collega was gevlucht en liet mij alleen achter bij de beschonken vrouwen. Nu was ik aan de beurt. Of ik ook naar de M2 zou komen. Ik zei maar dat ik misschien wel langs kwam om er van af te zijn. Toen bleek dat ze op zoek waren naar een one-night stand. Dus ik zeg maar dat ze dan beter niet bij mij kunnen zijn, ik heb namelijk (helaas!) het verkeerde geslacht. Maar dat maakt niet uit, één van de twee had al met aaaaaaal haar vriendinnen seks gehad en zou het mij en haar vriendin wel leren. Ik bedank vriendelijk en vlucht ook maar naar binnen. Ik ben niet meer teruggekeerd naar de vrouwen. Ik haat dronken mensen.
Het kan ook anders. Op het terras aan de voorkant, waar ik de hele avond niet ben geweest, zaten ook dronken mensen. Een stuk of vijf bij elkaar. Ook een wat ouder gezelschap, maar van een heel ander kaliber dan de dames in de tuin. Een stuk ouder ook wel. Misschien hadden zij al geaccepteerd dat zij al wat meer op leeftijd waren dan het gemiddelde stapvolk, in tegenstelling tot de vrouwen.
Er loopt er eentje naar binnen om af te rekenen en toevallig komt hij op mijn pad. Hij pakt mij bij m'n schouder en begint te lachen.
"Meidje, ik ben echt zo zat als 'n kut."
Ik begin ook te lachen. Wat ontzettend leuk, die dronken mensen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten